மலையக மக்களின் முகவரி பிரச்சினை : ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய நிலை - எம்.எம்.ஜெயசீலன்

வரலாறு நெடுகிலும் உரிமை மறுப்புகளுக்கும் பாரபட்சங்களுக்கும் உள்ளாகி வந்துள்ள மலையக மக்கள், 21ஆம் நூற்றாண்டிலும் முகவரியற்ற மனிதர்களாக வாழும் துர்ப்பாக்கிய நிலை தொடர்கிறது. இன்னும் தோட்டங்களில் வாழ்பவர்கள் இப்பிரச்சினையை எதிர்கொண்டு வருகின்றனர். காணி உரிமை இன்மை, வீட்டு உரிமை இன்மை முதலான காரணங்களால் சொந்தமான முகவரியற்றவர்களாக இரு நூற்றாண்டைக் கடந்து வந்துள்ளார்கள். 

சொந்த முகவரி இன்மையால் மலையக மக்கள் எதிர்கொள்ளும் சிக்கல்கள் பற்றி அவ்வப்போது பேசப்பட்டு வந்துள்ளன. திடீரெனப் பேசப்படுவதும் பின்னர் எவ்விதத் தீர்வும் இன்றி அப்படியே அமிழ்ந்துபோவதும் வழமையாக இடம்பெற்றுள்ளன. அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் சில, மலையக மக்களுக்குக் குறிப்பிட்ட பகுதிகளில் நிரந்தர முகவரியைப் பெற்றுத்தரும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டுள்ளன. இருப்பினும் அம்முயற்சிகளால் முகவரி பிரச்சினை முழுமையாகத் தீர்க்கப்படவில்லை. மலையக மக்களின் முகவரி பிரச்சினையானது வீட்டு இலக்கம் வழங்குதல், தெருவுக்குப் பெயரிடுதல் என்றளவில் மட்டும் சுருங்கியதில்லை. அது நில உரிமையோடும் பெருந்தோட்டக் கட்டமைப்போடும் தொடர்புடையதாக விளங்குகிறது. அதனால் அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் முன்னெடுத்த செயற்பாடுகளால் முழுமையான தீர்வுகளை எட்டமுடியவில்லை.

மலையகம் 200 ஐ ஒட்டி இடம்பெற்ற நிகழ்வுகளால் அம்மக்களின் முகவரி பிரச்சினை மீண்டும் பேசுபொருளானது. சமூக அக்கறைமிக்க செயற்பாட்டாளரான ஜீவரத்தினம் சுரேஷ்குமார் பொதுநல வழக்கின் மூலம் நீதிமன்றம் வரை இப்பிரச்சினையைக் கொண்டு சென்றார். அதனால் மலையகத் தமிழரின் முகவரி பிரச்சினை பொதுவெளியில் பரவலான கவனிப்பைப் பெற்றது. பலரும் இப்பிரச்சினை தீர்க்கப்பட வேண்டியதன் தேவையை வெவ்வேறு தளங்களில் எடுத்துரைத்தனர் – எடுத்தரைத்து வருகின்றனர். இருப்பினும் இதுவரை எவ்விதத் தீர்வுகளும் வழங்கப்படவில்லை.

தோட்டங்களில் வாழ்பவர்களுக்குத் தனியான முகவரி கிடையாது. லய அறைகளுக்கெனத் தனியான இலக்கங்களோ தோட்டங்களுக்குள் தெருக்களின் பெயர்களோ பயன்பாட்டில் இல்லை. தோட்டத்தின் பொது முகவரியே எல்லோருக்குமான முகவரியாக விளங்குகிறது. ஆட்பெயர் மட்டுமே வேறுபடும். நான் பிறந்து வளர்ந்த தோட்டமான நிவ்டிவிசனை எடுத்துக்கொண்டால் ரங்கலை, நிவ்டிவிசன் என்பதே அங்குள்ள அனைவருக்குமான முகவரியாகும். ரங்கலை பெருந்தோட்டத்தின் ஒரு பிரிவாக நிவ்டிவிசன் விளங்குகிறது. ரங்கலை, பூடல்கொல்ல (பொடவகொல), நிவ்டிவிசன், கிளவர் டிவிசன் (கிழவன் தோட்டம்), பெரு டிவிசன், கல்டூரியா எனும் ஆறு பிரிவுகளை ரங்கலை பெருந்தோட்டம் கொண்டுள்ளது. அதனால் என் தோட்டத்திலுள்ளவர்களின் முகவரியில் தோட்டத்தின் பெயரும் அதன் பிரதான நிர்வாகத்தின் பெயரும் இடம்பெற்றுள்ளன. காலனியக் காலத்தில் பெருந்தோட்ட அமைப்பு தனி ராஜ்ஜியமாக இயங்கியதன் வெளிப்பாடாகவே இம்முறைமை அமைகிறது. 

பெருந்தோட்டங்கள் நீண்டகாலமாக அரச தலையீடுகளுக்கு அப்பால் சுயாதீன அமைப்பாக இயங்கியுள்ளன. தோட்ட நிலத்தைப் போலவே தோட்டங்களில் கூலி வேலை செய்தவர்களும் தோட்ட உரிமையாளரின் உடைமையாகக் கொள்ளப்பட்டுள்ளனர். அத்தொழிலாளர்களின் சகல நடவடிக்கைகளும் தோட்ட நிர்வாகத்தின் கட்டுப்பாட்டுக்குள்ளிருந்துள்ளன. அவர்கள் சுதந்திரமான அசைவற்றவர்களாகவும் தோட்ட நிர்வாகத்துடன் பிணைக்கப்பட்டவர்களாகவும் இருந்துள்ளனர். அவர்களுக்குத் தோட்டங்களில் எவ்வித உடைமையும் இருக்கவில்லை. தோட்ட உடைமையாளர் சர்வ வல்லமை கொண்டவராக விளங்கியுள்ளார். அவர் நினைத்தால் ஒரு தொழிலாளியைத் தொழிலில் அமர்த்திக்கொள்ளலாம் அல்லது தொழிலிலிருந்து நீக்கி, தோட்டத்தைவிட்டே வெளியேற்றலாம். இந்நிலை தொழிலாளர்களுக்கான தனி முகவரி என்பதை அழித்து, தோட்டத்தையே – தோட்ட நிர்வாக அமைப்பையே அம்மக்களின் முகவரியாக்கியுள்ளது. 

காலனிய ஆட்சியிலிருந்து இலங்கை விடுதலைபெற்று 75 ஆண்டுகள் கடந்த பின்பும், வெள்ளைத் துரைகள் யாவரும் நாட்டைவிட்டுச் சென்ற பின்பும் காலனியக் காலப் பெருந்தோட்டக் கட்டமைப்பு இன்னும் மாற்றம்பெறவில்லை. அதன் தொடர்ச்சி வெவ்வேறு தளங்களில் பேணப்பட்டு வருகிறது. தோட்டங்களில் வழக்கில் உள்ள பொது முகவரி அதன் ஒரு வெளிப்பாடாகும்.  

முகவரி பிரச்சினையால் கடிதங்கள் கிடைக்கப்பெறாமை, உரிய நேரத்தில் கடிதங்கள் கிடைக்கப்பெறாமை ஆகியன இடம்பெற்றுவருகின்றன. அத்துடன் சொந்த முகவரி இன்மை கௌரவ சிக்கலையும் தோற்றுவிக்கிறது. இவை வெளிப்படையான சிக்கல்களாகும். இவற்றுக்கு அப்பால் மலையக மக்களின் இருப்பற்ற நிலையின், வீடு, காணி முதலியன உரித்தற்ற நிலையின் வெளிப்பாடாகவும் இலங்கையின் முழுமையான பிரஜையாக இன்னும் உள்வாங்கப்படாமையின் குறியீடாகவும் இப்பிரச்சினை விளங்கிவருகிறது. அதனால் சொந்த முகவரியானது மலையக மக்களின் இருப்பினதும் அவர்கள் இலங்கையின் முழுமையான பிரஜையாதலினதும் வெளிப்பாடாக அமைகிறது.

எங்கள் பகுதியில் 2008ஆம் ஆண்டுக்கு முன்னர் கடிதங்கள் யாவும் அஞ்சல் அலுவலகத்தில் இருந்து நேரே தோட்டத்தின் பிரதான காரியாலயத்துக்குக் (ரங்கலை) கொண்டுசெல்லப்பட்டன. அங்கிருந்து ஒவ்வொரு தோட்டப் பிரிவுக்கும் (மேலே சுட்டிக்காட்டிய ஆறு பிரிவுகள்) அனுப்பப்பட்டன. ஒவ்வொரு தோட்டங்களில் இருந்தும் பறிக்கப்பட்ட தேயிலைக் கொழுந்தினைத் தொழிற்சாலைக்குக் கொண்டு செல்பவர் (சாக்குக்காரர் - சாக்கு) அல்லது கொழுந்து லொறியின் சாரதி கடிதங்களைத் தோட்டங்களின் கணக்கப்பிள்ளையிடம் வழங்குவார். சில தோட்டங்களில் தபாலுக்குப் பொறுப்பாக ஒருவரைத் தோட்டமே வைத்திருக்கும். பிரதான காரியாலயத்தில் இருந்து தோட்டத்துக்குக் கடிதங்கள் கொண்டுவரப்பட்டதும் கணக்கப்பிள்ளை ஒவ்வொரு நாளும் பெரட்டில் வைத்து (தொழிலாளர்களுக்கான வேலைகளைக் காலையில் பங்கிட்டுக் கொடுத்தல்) கடிதங்களை வழங்குவார் அல்லது கடிதங்கள் கிடைக்கப்பெற்ற அன்றே மாலையில் கொழுந்து நிறுக்கும்போது வழங்குவார்.

கடிதங்களைத் தொழிலாளர்களுக்குக் கையளிப்பதில் மேற்படி நடைமுறையைத் தோட்டங்கள் பொதுவாக பின்பற்றிவருகின்றன. நீண்ட காலமாக இம்முறையே வழக்கிலிருந்து வருகிறது. அதனால் கடிதங்கள் கால தாமதமாகவே கிடைக்கும். ஒரு தோட்டம் பல பிரிவுகளைக் கொண்டிருப்பதால் கடிதங்கள் வேறு தோட்டப் பிரிவுகளுக்கு வழங்கப்படுதல் அடிக்கடி இடம்பெறும். வீட்டு இலக்கம் இன்மையால் ஒரே பெயரைக்கொண்ட நபர்கள் ஒரு தோட்டத்தில் இருந்தால் கடிதங்கள் யாருக்குரியவை என்பதைக் கண்டறிய முடியாது. கணக்கப்பிள்ளை அல்லது தபால்காரர் கடிதம் யாருக்குரியது என ஊகிக்கிறாரோ அவருக்குக் கடிதத்தை முதலில் வழங்குவார். அவர் அதனை உடைத்துப் பார்த்து, தனக்குரியது இல்லை என்றால் மீளக் கையளிப்பார் அல்லது உரிய நபருக்கு வழங்குவார். சிலவேளைகளில் அவ்வாறு மாறி கொடுக்கப்படும் கடிதங்கள் உரிய நபரின் கரங்களை எட்டுவதுமில்லை. இவை கடிதம் கொண்டிருக்கும் இரகசியத் தன்மையைப் பேணுவதிலும் சிக்கல்களைத் தோற்றுவிக்கின்றன.

அவசரக் கடிதங்களும் தாமதமாகவே கிடைத்தன. பதிவுத் தபாலில் வருகின்ற கடிதங்கள் மிகுந்த தாமதத்துக்கும் சிரமத்துக்கும் பின்னரே பெற்றுக்கொள்ளப்பட்டன. பதிவுத் தபால் வந்திருந்தால் அச்செய்தியை அஞ்சல் அலுவலர் துண்டுச் சீட்டில் குறிப்பிட்டு, தோட்டத்தின் பிரதான காரியாலயத்துக்கு அனுப்புவார். வழமையாகக் கடிதங்கள் அனுப்பப்படும் செயன்முறையில் அத்துண்டு வந்துசேரும். அதனைப் பெற்றுக்கொண்ட நபர் அஞ்சல் அலுவலகத்திற்குச் சென்று அதனைக் கொடுத்து, தனக்கான பதிவுத் தபாலைப் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும். தோட்டத்தில் வேலை செய்பவர் ஒருநாட் கூலியைத் தியாகம் செய்தால் தான், ரங்கலை நகரிலுள்ள அஞ்சல் அலுவலகத்திற்குச் சென்று பதிவுத் தபாலைப் பெற்றுக்கொள்ளலாம். இந்நிலையால் அவசரமாக அனுப்பப்படும் தகவல்கள் தாமதமாகவே கிடைக்கப்பெற்றன. நேர்முகத் தேர்வுகளுக்காகக் காத்திருப்பவர்கள் நேரடியாகத் தோட்டக் காரியாலயத்துக்குச் சென்று தமக்கான கடிதங்கள் வந்துள்ளனவா என அடிக்கடி பரீட்சித்துக்கொள்வர். இந்நடைமுறையால் சிலர் தமக்கான அரிய வாய்ப்புகளை இழந்துள்ளனர். நான் பல்கலைக்கழகத்தில் கல்வி கற்ற காலத்தில், புலமைப் பரிசில் ஒன்றுக்காக எனக்கு அனுப்பப்பட்ட கடிதம் அவ்வாறு காலதாமதமாகி, அப்புலமைப் பரிசில்  வழங்கும் நிகழ்வு முடிவடைந்த பின்பே கிடைத்தது.

கடிதம் வழங்குதலில் 2008ஆம் ஆண்டில் தான் ஒரு பெரும் மாற்றம் நிகழ்ந்தது. எங்கள் தோட்டத்துக் கடிதங்களை நேரடியாக வழங்குவதற்குத் தபால் உத்தியோகத்தர் ஒருவர் அரசால் நியமிக்கப்பட்டார். பெருந்தோட்டப் பகுதிகளில் வதியும் மக்களின் வீடுகளுக்குச் சென்று கடிதங்களை ஒப்படைக்கும் புதிய முறையை ஏற்படுத்துவதற்காகக் கடித ஒப்படைப்புச் செய்யும் (தோட்டப்பகுதி அஞ்சலர்களை) இணைத்துக் கொள்ளல் என்ற திட்டத்தை அரசு கொண்டுவந்தது. எம்.எஸ். செல்லசாமி அதன்போது தபால் துறைக்கான பிரதி அமைச்சராக இருந்தார். 400 தோட்டப்பகுதி அஞ்சலர்களை உள்வாங்குவதாக இருந்து முதலில் 386 பேருக்கு நியமனம் வழங்கப்பட்டது. மலையக வரலாற்றில் – மலையக மக்களின் முகவரி பிரச்சினையைத் தீர்க்கும் செயன்முறையில் இதுவொரு முக்கியமான அடைவெனலாம். தமக்கான கடிதத்தைப் பெற்றுக்கொள்ள பெருந்தோட்ட நிர்வாக அமைப்புக்குள் தங்கியிருந்த மக்களை இத்திட்டமே முதன்முதல் அந்நிலையிலிருந்து விடுவித்து, கடிதங்களை நேரடியாகப் பெற்றுக்கொள்ள வழிசமைத்தது. இதன்மூலம் காலதாமதமாதல் தவிர்க்கப்பட்டாலும் சொந்த முகவரி இன்மையால் ஏற்பட்ட ஏனைய பாதிப்புகள் எவையும் நீங்கவில்லை. தோட்டங்களுக்குள் கடிதங்களை ஒப்படைக்கும் உத்தியோகத்தர்கள் நியமிக்கப்படாத தோட்டங்கள் பலவும் உள்ளன. அவை கடிதங்களை வழங்குவதில் மரபார்ந்த முறையையே பின்பற்றி வருகின்றன.

தற்காலத்தில் பெரும் நெருக்கடியைத் தந்துவரும் இம்முகவரி பிரச்சினை, கடிதங்களை உரிய நபருக்கு, உரிய காலத்தில் வழங்குவதில் உள்ள மட்டுப்பாடுகள் முதலானவை குறித்த காலனியக் கால ஆவணங்களை அவதானிக்கும்போது அவை மிகுந்த நெருடலையும் அயர்ச்சியையும் தருகின்றன.

இற்றைக்கு நூறு வருடங்களுக்கு முன்னர் இலங்கை அஞ்சல் அலுவலக அதிபர் தோட்டத்துரைமார் சங்கத்துக்கு அனுப்பிய தகவலில், முழுமையான முகவரி – சரியான முகவரி இன்மையால் 1922 ஆம் ஆண்டு 20 572 கடிதங்களும் 1923 ஆம் ஆண்டு 26 484 கடிதங்களும் தோட்டத் தொழிலாளர்களிடத்தில் கையளிக்க முடியாது இந்தியாவுக்குத் திருப்பி அனுப்பப்பட்டதாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்த எண்ணிக்கை சாதாரணமானதல்ல. 1921ஆம் ஆண்டு சனத்தொகை கணக்கெடுப்பின்படி 6 06 921 இந்தியத் தமிழர் இலங்கையில் வாழ்ந்துள்ளனர். அவர்களுள் 87.4 வீதத்தினர் தோட்டத் தொழிலாளர்களாக இருந்துள்ளனர். அவர்களுக்கு (ஏறக்குறைய ஐந்து லட்சம்) வந்த கடிதங்களுள் 26 000 கடிதங்கள் மீள இந்தியாவுக்கு அனுப்பப்பட்டுள்ளன.

உரிய நபருக்குக் கையளிக்கப்படாது திருப்பி அனுப்பப்பட்ட கடிதங்கள் எத்தகைய செய்திகளைச் சுமந்திருக்கும், அவற்றுள் துயரச் செய்திகள் எத்தனை, மகிழ்ச்சியான செய்திகள் எத்தனை, யார் யாருக்கு எழுதிய கடிதங்கள் அவை, கடிதங்களுக்குப் பதில் இன்மையும் கடிதங்கள் மீள இந்தியாவுக்கே அனுப்பப்படுதலும் கடிதங்களை அனுப்பியவருக்கு எத்தகைய உணர்ச்சி மோதல்களைத் தோற்றுவித்திருக்கும், அனுப்பப்படும் கடிதங்களுக்குப் பதில் கடிதமோ தமிழக உறவுகளிடமிருந்து வேறு கடிதங்களோ கிடைக்கப்பெறாதபோது நாடுவிட்டு நாடுவந்து உழைப்பே வாழ்வாகக் கொண்டிருந்த தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கு எத்தகைய உள நெருக்கடிகள் தோன்றியிருக்கும்,  கடிதப் பரிமாற்றத்தில் நிலவிய சிக்கல்களால் எத்தனை உறவுகளின் தொடர்புகள் அறுந்திருக்கும் என்பனவற்றையெல்லாம் நினைக்கும்போது எம்மூதாதையரின் துயரம் நெஞ்சை அடைக்கிறது.

இப்பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்கு அஞ்சல் அதிபர் தோட்டங்களை அண்மித்த அஞ்சல் அலுவலகத்திற்குத் தோட்டங்களில் உள்ள தொழிலாளர்களின் பெயர்ப் பட்டியலை வழங்குமாறு கேட்டுக்கொண்டுள்ளார். அவ்வாறு வழங்காதவிடத்து தொழிலாளர்கள் பயன்படுத்துகின்ற பெயர், முழுமையான முகவரி ஆகியவற்றைக் கடிதங்களில் இடம்பெற செய்ய வேண்டியது அவசியம் என்பதை வலியுறுத்தியுள்ளார்.

நீண்டகாலமாகக் கடிதங்களைக் கையளிப்பதில் ஏற்பட்டு வந்த சிக்கல்களும் கையளிக்க முடியாத கடிதங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பும் அஞ்சல் அதிபரின் இந்நடவடிக்கைக்குக் காரணமெனலாம். இத்திட்டம் எவ்வாறு நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது என்பதை அறியமுடியவில்லை. ஆனால், அது வெற்றியளிக்கவில்லை எனலாம். அதனாலேயே அஞ்சல் அதிபர், “தோட்டங்கள் ஒவ்வொரு தொழிலாளருக்கும் அச்சிடப்பட்ட முகவரி கொண்ட கடித உறைகளை வழங்கி, அவற்றைக் கடிதங்களுடன் வைத்து இந்தியாவுக்கு அனுப்பி, பதில் கடிதங்களை அவற்றில் பெறலாம்” என்ற மார்க்கத்தைச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். இந்த வழிமுறை ‘ஒன்றிணைந்த மலேசியாவில்’ முன்வைக்கப்பட்டுள்ளமையைச் சுட்டிக்காட்டியுள்ள அஞ்சல் அதிபர், மலேசிய அறிக்கையில் இடம்பெறும் அப்பகுதியையும் இணைத்துள்ளார். அப்பதிவில் “உரிய நபருக்குக் கையளிக்க முடியாமல் திருப்பி அனுப்பப்படும் கடிதங்களுள் 50 வீதமானவை இந்தியத் தொழிலாளர்களுக்கு உரியவை என்றும் 1923ஆம் ஆண்டு மட்டும் ஏறக்குறைய 20 000 கடிதங்கள் இந்தியத் தொழிலாளர்களுக்கு வழங்க முடியாமல் திருப்பி அனுப்பப்பட்டன” என்றும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. ஆகவே, பெருந்தோட்டத் தொழிலுக்காகப் புலம்பெயர்ந்த நாடுகள் யாவற்றிலும் இம்முகவரி பிரச்சினையும் கடிதங்களைக் கையளிக்க முடியாத நிலையும் இருந்துள்ளன. அவற்றால் புலம்பெயர்ந்து தோட்டத்தொழிலில் ஈடுபட்டவர்களும் இந்தியாவிலிருந்த அவர்களது உறவுகளும் மிகுந்த நெருக்கடிகளுக்கும் உணர்ச்சி மோதல்களுக்கும் உள்ளாகியிருப்பர் என்பது வெளிப்படை யதார்த்தமாகும்.

தோட்டத்துரைமாரும் அஞ்சல் அதிபரும் கடிதங்கள் கிடைக்கப்பெறாத தொழிலாளர் நிலையில் இருந்து இப்பிரச்சினையை அணுகுவதற்கு முனையவில்லை என்பதை அவர்களின் கருத்துக்களிலிருந்து அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. கடிதங்களைக் கையளிக்க முடியாமையும் மீள இந்தியாவுக்கே அனுப்புவதும் அஞ்சல் திணைக்களத்துக்குச் சுமையாக இருந்துள்ளன. அதனாலேயே தோட்டத்துரைமார் சங்கத்தின் மூலம் அப்பிரச்சினைக்கான தீர்வினைக் காண அஞ்சல் அதிபர் முயற்சி செய்துள்ளார். ஆனால், தோட்டத்துரைமார் அப்பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதில் அதிக ஆர்வம் காட்டியதாகத் தெரியவில்லை. அவர்களின் கருத்துக்கள் தமக்கான கடிதங்களைத் காலதாமதமின்றிப் பெற்றுக்கொள்வதிலேயே மையங்கொண்டுள்ளன. ஞாயிற்றுக் கிழமை கொழும்பை வந்தடையும் ஆங்கிலக் கடிதங்கள் வழமையாகத் திங்கட்கிழமை மாலை கொழும்பிலிருந்து அனுப்பப்பட்டுள்ளன. அக்காலதாமதத்தை விரும்பாத தோட்டத்துரைமார், திங்கட்கிழமை காலையிலேயே அக்கடிதங்களை அனுப்ப வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை முன்வைத்துள்ளனர். அவ்வாறு அனுப்புவது செலவினை அதிகரிக்கும் என அஞ்சல் அதிபர் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். அதனால் தோட்டத்துரைமார் சங்கத்தின் பொதுக்குழுக் கூட்டத்தில் கடிதங்களைத் தாமதமின்றி அனுப்புவதற்குத் தேவையான நிதியினை ஒதுக்குமாறு கேட்கவேண்டும் என முடிவு செய்துள்ளனர். தமக்குரிய கடிதங்கள் சிறிய கால தாமதமாவதையே ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதவர்கள், தொழிலாளர்களின் கடிதங்கள் கால தாமதமாவதையோ உரிய முகவரி இன்மையால் கடிதங்கள் திருப்பி அனுப்பப்படுவதையோ கவனத்தில் கொள்ளவில்லை. அவர்களைப் போலவே சுதந்திர இலங்கையின் ஆட்சியாளர்களும் அரச மற்றும் தனியார் தோட்ட நிர்வாகிகளும் அம்மக்களின் முகவரி பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதில் கரிசனை கொள்ளவில்லை. 

மலையக மக்கள் இலங்கையில் குடியேறிய காலம் முதல் இந்த முகவரி பிரச்சினையை எதிர்கொண்டு வந்துள்ளனர் என்பதை வரலாற்றுச் சுவடுகளிலிருந்து அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்னரே இப்பிரச்சினையினால் ஏற்படுகின்ற நிர்வாகம் சார்ந்த இடர்பாடுகள் மட்டும் உணரப்பட்டுள்ள போதிலும் அப்பிரச்சினையைத் தீர்க்கும் வகையிலான உரிய தீர்மானங்கள் எடுக்கப்படவில்லை. இன்று அம்மக்கள் இலங்கையில் குடியேறி இரு நூற்றாண்டுகள் கடந்த பின்பும் அப்பிரச்சினை தீர்க்கப்படாது தொடர்கிறது.

உலக அரங்கில் இலங்கைத் தேயிலை - சிலோன் டீ மூலம் இலங்கைக்கான அடையாளத்தை - முகவரியைப் பெற்றுத்தந்த அம்மக்கள், தமக்கெனச் சொந்த முகவரி அற்று வாழும் அவலம் நீடிக்கிறது. இந்த அநீதி இலங்கையின் ஆட்சியாளர்களதும் தோட்ட நிர்வாகிகளதும் மனங்களை இன்னும் அசைக்கவில்லை; இலங்கையின் ஏனைய இனங்கள், மலையக மக்களுக்கு நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டுள்ள முகவரியற்ற வாழ்வையோ அதனால் அவர்கள் முகங்கொள்கின்ற நெருக்கடிகளையோ இன்னும் முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ளவில்லை; இரு நூற்றாண்டுகளுக்கு மேலாகத் தொடரும் பிற்படுத்தப்பட்ட இவ்வாழ்க்கை நிலைமை மனிதஉரிமை காவலர்களது கண்களை இன்னும் உறுத்தவில்லை. இவற்றையிட்டு மாறி மாறி ஆட்சிக்கு வந்த ஆளுந் தரப்புகளும் மலையக மக்களின் தலைவர்கள் என்று சொல்லிக் கொண்ட - சொல்லிக் கொள்ளும் அரசியல் வாதிகளும் முதலில் வெட்கப்பட வேண்டும். மூன்றாவது நூற்றாண்டின் விடியலில் கால்பதித்துள்ள அம்மக்கள் இந்நூற்றாண்டிலேனும் இப்பிரச்சினையிலிருந்து விடுபட்டு, இலங்கையின் முழுப் பிரஜையாக வாழ்வதை உறுதிப்படுத்தல் அவசியமானதாகும். 

நன்றி  - வையம் நவம்பர். 2024

தேசிய இனப் பிரச்சினையை அங்கீகரித்தலே ஆரோக்கியமான ஆரம்பம்! - கலாநிதி சர்வேந்திரா

தேசிய மக்கள் சக்தி தோழர்களுக்கு ஒரு மடல்!

1982 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற ஜனாதிபதித் தேர்தலே நான் வாக்களித்த முதலாவது தேர்தல். இத் தேர்தலில், அப்போது நவசமஜமாஜக் கட்சி சார்பாக போட்டியிட்ட வாசுதேவ நாணயக்காராவுக்கே யாழ்ப்பாணத் தேர்தல் மாவட்டத்தில் எனது வாக்கை அளித்தேன். அத் தேர்தலில் குமார் பொன்னம்பலமும் தமிழ் வேட்பாளராக, தமிழர் நிலைப்பாட்டை முன்னிறுத்திப் போட்டியிட்ட போதிலும் எனது வாக்கை அவருக்கு நான் அளித்திருக்கவில்லை.

நான், வாசுதேவா நாணயக்ககாரவுக்கு வாக்களித்தமைக்குக் காரணம் நான் இடதுசாரிச் சிந்தனை நிலைப்பாடு கொண்டதனால் அல்ல. மாறாக, இலங்கைத் தீவில் வாழும் தேசிய இனங்கள் குறித்த அங்கீகாரம் சார்ந்தும், இத் தேசிய இனங்கள் சுயநிர்ணய உரிமை கொண்டவை என அவரும் அவரது கட்சியும் எடுத்த நிலைப்பாடு சார்ந்துமே அவரை ஆதரித்தேன். பின்னர் அவர் நிலை மாறிப் போனது வரலாற்றுத் துயரம்.

என்னைப் பொறுத்தவரை எனது அரசியல் முடிவுகளில் கொள்கை நிலைப்பாடே முன்னிலைப்படும். இதில் இன, மத, சாதி, பால் வேறுபாடுளுக்கு இடமளிப்பதில்லை. அந்த தார்மீக உணர்வுடன்தான் இதனை எழுதுகிறேன்.

நான் போர் காரணமாக புலம் பெயர்க்கப்பட்டு நோர்வே வந்தடைந்தவன். நாட்டை விட்டு வெளியேறக் கூடாது என்ற நிலைப்பாட்டில் இருந்து, போர் நெருக்கடி உந்தித் தள்ள தாயக மண்ணை விட்டு வெளியேறியவன். இவ் வெளியேற்றம் தந்த குற்ற உணர்வுடன் இப்போதும் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவன். ஒரு தனிமனிதனாக, எனது உணர்வின் நிலை நின்று இப் பதிவை எழுதுகிறேன். என் போன்ற உணர்வைக் கொண்டவர்கள் பல்லாயிரக்கணக்கில் உள்ளனர்.

புலப்பெயர்வு வாழ்க்கை எம்மை புதியதொரு நாட்டின் குடிமக்கள் ஆக்கினும், நான் பிறந்து வளர்ந்த மண்ணை எனது தாயகமாக உணர்கிறேன். இலங்கைத் தீவில் வாழும் ஈழத் தமிழர் தேசத்தின் அங்கமாக என்னை இனங் கண்டு, நாடு கடந்த சமூக வெளியில் தாயகத்துடன் உறவுகளைப் பேணிய வண்ணம் வாழ்ந்து வருகிறேன். இதனால், ஏற்படும் ஈடுபாடு, அக்கறையின் காரணமாகவே இம் மடலை எழுதுகிறேன்.

என்னைப் பொறுத்த வரை, இலங்கைத்தீவு ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தேசங்களை/ தேசிய இனங்களைக் கொண்ட நாடு என்பதும், அதற்கான அங்கீகாரமும், தேசிய இனங்களுக்குரிய சுயநிர்ணய உரிமைக்கான உத்திரவாதமும் இலங்கை பிரித்தானியரிடம் இருந்து சுதந்திரம் அடைந்த காலத்திலேயே அரசியலமைப்பில் அங்கீகரிக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். 

இனங்களுக்கிடையேயான சமத்துவம் பேணப்பட்டு, இலங்கைத்தீவில் வாழும் தேசிய இனங்கள் ஐக்கியமாகவும் நட்புணர்வுடனும் வாழும் சூழல் இலங்கை சுதந்திரம் அடைந்த நாளில் இருந்து உருவாக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். இத்தகையதொரு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருப்பின் தமிழ் மக்கள் தனிநாடு கேட்டுப் போராடியிருக்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டிருக்காது. 

இப்போது எதோதெல்லாம் நடந்து முடிந்து விட்டது. நீண்ட போர் நடந்து முடிந்து விட்டது. தமிழர் தாயகத்தில் பெருங்குருதி சிந்தப்பட்டு விட்டது. இழப்பின் வலியும், குருதியின் கனதியும் இதுவரை ஆட்சிபீடம் ஏறிவர்களுக்குப் புரிந்திருக்காது. தேசிய மக்கள் சக்தி தோழர்களே. உங்களுக்கு இவை நன்கு புரியும் என நம்புகிறேன். எனினும் சிந்தப்பட்ட குருதியில் உங்களின் பங்கும் உண்டு என்பது ஒரு வரலாற்று முரண்நகை அல்லவா! 

தேசிய மக்கள் சக்தியின் அமோக வெற்றியின் பின்னும்கூட தேசிய இனப்பிரச்சினை குறித்த உங்களின் நிலைப்பாடு என்ன என்பது எனக்குத் தெளிவாகப் புரியவில்லை. சமத்துவமாக அனைத்து மக்களும் நடாத்தப்படுவார்கள் என்பதுவும், இதில் இன, மத பேதம் இருக்காது என்பதுவும், இனித் தமிழ் மக்கள் இன அடிப்படையில் போராட வேண்டிய தேவை இல்லை என்பதுவும் தேசிய மக்கள் சக்தியின் கருத்து எனப் புரிந்து கொள்கிறேன்.

மன்னிக்க வேண்டும், தோழர்களே! இவ் விடயத்தில் எனது பார்வை வேறுபட்டது. இலங்கைத் தீவின் தற்போதய சூழலில், மக்களுக்கிடையேயான சமத்துவம் வருவதற்கு தேசிய இனங்களின் இருப்பு அங்கீகரிக்கப்படல் அவசியமானதாக இருக்கும் என்பது எனது கருத்து.

வர்க்க மேலாதிக்கமும், ஒடுக்குமுறையும் உள்ள ஒரு நாட்டில், நாம் எல்லாரும் சமத்துவமானவர்கள் எனக் கூறி, தொழிலாளர் இயக்கங்கள் தேவை இல்லை எனக் கூறுவது எவ்வளவு அபத்தமோ,

ஆண் மேலாதிக்கமும், பெண் ஒடுக்குமுறையும் நிலவும் ஒரு சமூகத்தில் ஆண், பெண் எல்லோரும் சமம் என்று கூறி பெண்ணிய இயக்கங்கள் தேவை இல்லை எனக் கூறுவது எவ்வளவு அபத்தமோ,

சாதிப் பாகுபாடும், ஒடுக்குமுறையும் நிலவும் ஒரு சமூகத்தில் மனிதர்கள் எல்லாரும் சமம்; எல்லோருக்கும் ஒரு வாக்கு என்ற ரீதியில் வாக்களிக்கும் உரிமை உண்டு என்று கூறி, சமூக நீதிக்கான இயக்கங்கள் தேவை இல்லை எனக் கூறுவது எவ்வளவு அபத்தமோ,

அதேபோல்,

எண்ணிக்கையில் பெரும்பான்மையாக உள்ள தேசிய இனத்தின் மேலாதிக்கத்தின் கீழ் நாடாளுமன்றம், அரச இயந்திரம், நீதிமன்றங்கள், ஊடகம் ஆகியன உள்ளதொரு நாட்டில், 

அந்த மேலாதிக்கத்தின் ஊடாக எனைய தேசிய இனங்களை ஒடுக்கிய வரலாற்றைக் கொண்டதொரு நாட்டில்,

இவ் ஒடுக்குமுறைகளின் விளைவாகத் தோற்றம் பெற்ற போரில் இலட்சக்கணக்கான மக்களும், போராளிகளும் உயிரிழந்த வரலாற்றைக் கொண்டதொரு நாட்டில்,

தேசிய இனப்பிரச்சினை தோற்றம் பெற்று, வளர்ச்சி அடைந்தமைக்கான காரணங்களுக்குத் தீர்வு காணப்படாத ஒரு நாட்டில்,

நாம் அனைவரும் சமம்: அனைத்து மக்களும் சமமாக நடாத்தப் படுவார்கள்; ஒடுக்கப்பட்ட தேசிய இன மக்கள் தமது உரிமைகளுக்காகக் போராடுவது அவசியம் இல்லை எனக் கூறுவதும் அந்தளவுக்கு அபத்தமானதாக எனக்குத் தெரிகிறது.

மக்கள் எல்லோரும் சமமாக உணர்வதற்கு அவர்களது அரசியற் தலைவிதியை அவரவர்கள் தீர்மானிக்கும் உரிமை இருக்க வேண்டும். இன்றைய சூழலில், அரச கட்டமைப்பை பெரும்பான்மை இன மக்கள் மட்டுமே தீர்மானித்தல் தொடரும் நிலையில் அர்த்தபூர்வமான சமத்துவம் எவ்வாறு உருவாக முடியும்? இது பற்றிச் சிந்திக்கும் போது ஒரு உவமானம் நினைவுக்கு வருகிறது.

ஒரு குடியிருப்பில் வாழும் வெவ்வேறு உணவுப் பண்பாடு கொண்ட மக்கள் மத்தியில், எண்ணிக்கையில் பெரும்பான்மை கொண்டவர்கள் தீர்மானிக்கும் அதிகாரத்தை தமது கைகளில் வைத்துக் கொண்டு, தமக்கு விருப்பமான உணவுகளையே சமைத்து அதனை எல்லோருக்கும் பரிமாறி, நாமும் இதனைத்தான் உண்கிறோம், நீங்களும் இதனையே உண்கிறீர்கள். நாம் எல்லோரையும் சமத்துவமாகத்தான் நடத்துகிறோம் எனக் கூறினால் அது எவ்வளவு அபத்தமாக இருக்குமோ, அவ்வளவு அபத்தமாகவே தற்போதய சூழலில் இலங்கைத்தீவில் நாம் அனைவரும் சமத்துவமானவர்கள் என்ற கூற்றும் எனக்குத் தெரிகிறது.

நீங்கள் எல்லோரும் சமத்துவமானவர்கள் எனக் கூறும் போது தமிழ் மக்களுக்கு அச்சம் தரும் இன்னொரு விடயமும் உண்டு. நாம் எல்லோரும் இலங்கையர்கள்; எல்லோரும் எங்கும் குடியேறி வாழலாம். இதில் பாகுபாடு எதுவும் காட்ட மாட்டோம் எனக் கூறி அதனை நீங்கள் ஊக்குவித்தால், தமிழ் மக்கள் தமது பாரம்பரியப் பிரதேசங்களை இழந்து விடும் அபாயம் உண்டு. தமிழ் மக்களின் தனிநாட்டுக் கோரிக்கைக்கு மிக அடிப்படையாக இருந்தது திட்ட மிட்ட சிங்களக் குடியேற்றங்களே. 

ஒர் உதாரணத்தை எடுத்துக் கொள்வோம். ஒரு கடலில் வாழும் எல்லா மீன்களும் ஒன்றை ஒன்று விழுங்கி உயிர் வாழலாம்; அதுதான் சமத்துவம் என்றால், நடைமுறையில் பெரிய மீன்தான் சிறிய மீனை விழுங்கும். சிறிய மீனால் பெரிய மீனை விழுங்க முடியாது. அதேபோல், எல்லோரும் எங்கும் குடியேறலாம் என்பது அரச கொள்கையாக வந்து, அது ஊக்குவிக்கப்பட்டால் எண்ணிக்கையில் பல மடங்கு அதிகமான சிங்கள மக்கள் தமிழர் தாயகப் பிரதேசம் எங்கும் குடியேறி தமிழர் பகுதிகளை விழுங்கி விடல் சாத்தியமானது. ஆனால், எண்ணிக்கையில் குறைவான தமிழ் மக்கள் எவ்வளவுதான் பரவிப் பரந்தாலும் சிங்கள மக்களின் தாயகப் பிரதேசங்களை விழுங்கி விட முடியாது. இதனால் இத்தகைய சமத்துவத்தால் தமது பாரம்பரியத் தாயகப் பிரதேசம் பறி போய் விடும் என்ற அச்சம் தமிழ் மக்களுக்கு உண்டு.

தேசிய மக்கள் சக்தி தோழர்களே! 

இவற்றயெல்லாம் சுட்டிக் காட்டும் அதேவேளை உங்களுடனான உரையாடலுக்கும் நாம் தயாராக இருக்கிறோம். 

இன, மதரீதியில் சிந்திக்காது நாம் இலங்கையராக/ சிறிலங்கராக சிந்திப்போம் என்கிறீர்கள். உங்கள் சிந்தனை எமக்குப் புரிகிறது. 

அப்படி இலங்கையர் எனச் சிந்திப்பதற்கு இன, மத வேறுபாடுகளைக் கடந்த ஒரு தேச நிர்மாணம் நிகழ்திருக்க வேண்டும். அத்தகையதொரு தேச நிர்மாணம் இலங்கைத் தீவில் நிகழவில்லை. சிங்களத் தேசிய இனத்தின் மேலாதிக்கம் ஏனைய தேசிய மக்கள் மக்கள் மீது அரச கட்டமைப்பின் ஊடாகத் திணிக்கப்பட்டது. இதனால், பேரினவாத ஒடுக்குமுறையை எதிர் கொண்ட ஈழத் தமிழ் மக்கள் தம்மைத் தேசமாக சிந்திக்கும் எண்ணம் வலுப்பட்டது.

மதரீதியாகவும் அரசு, பௌத்த மதத்துக்கு முன்னுரிமை கொடுக்கும் அரசாகத்தான் இப்போதும் உள்ளது. இன, மத சமத்துவம் பேசும் உங்களாலும் அரசை மதசார்பற்ற அரசாக மாற்றுவோம் என்ற அறிவிப்பை இன்றுவரை செய்ய முடியாமல் இருக்கிறது. இந் நிலை இருக்கும் போது எங்கிருந்து சமத்துவம் வரும்? 

நாங்கள் இனவாதிகள் இல்லை என்கிறீர்கள். அதுவும் எமக்குப் புரிகிறது. தனிப்பட்ட மனிதர்களாக, இனவாதிகளாக இல்லை என்று நீங்கள் கூறுவதை நாம் மறுக்கவில்லை. நீங்கள் தனிப்பட்ட முறையில் இனவாதிகளாக இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனால், கடந்த காலத்தில் உங்கள் அமைப்பின் செயற்பாடுகள் இனவாத அழுக்கு கொண்டவையாக அமையவில்லை என உங்களால் உரத்துக் கூற முடியுமா? 

மேலும், நீங்கள் தற்போது தலைமை தாங்கும் அரசு பேரினவாத மேலாதிக்கம் கொண்ட கட்டமைப்பாக உள்ளது. இக் கட்டமைப்புத்தான் தமிழ் மக்கள் மீது ஒடுக்குமுறைகளைப் புரிந்தது. இவ் ஒடுக்குமுறைகள் இனவழிப்புப் பரிமாணம் கொண்டவை என்ற அச்சம் தமிழ் மக்களுக்கு எழுந்தது. 

நாம் அரசியலில் பேசும் பேரினவாத மேலாதிக்கம் என்பது தனிமனிதர் சார்ந்ததல்ல. அது அரசியலமைப்பைச் சார்ந்தது. அரச கட்டமைப்பைச் சார்ந்தது. ஆனால், நீங்கள் குறிப்பிடும் சமத்துவமும், சம உரிமையும் தனி மனிதர் சார்ந்ததாகவே இருக்கிறது. இந்தத் தனிமனித சமத்துவமும், சுதந்திரமும் பேரினவாத அரச கட்டமைப்பால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. இதனால், இது பெரும்பான்மை மக்களின் விருப்பத்தை ஏனைய மக்கள் மீது திணிக்கும் ஒரு பொறிமுறையாக அமைந்து விடுகிறது. மாறாக, நாம் எதிர்பார்ப்பது மக்களாக எமது கூட்டுரிமை உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதையே. தமிழ் மக்களாக நமது தலைவிதியை நாமே நிர்ணயித்து வாழ உரித்துடைய ஓரு தேசிய வாழ்வையே. அதற்கான ஓர் அரசியல் ஏற்பாட்டையே.

எண்ணிக்கையில் குறைவான ஒரு தேசிய இனம் தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள மிகவும் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டியதாயுள்ளது. . சுதந்திரம் அடைந்த காலத்தில் இருந்து பல்வேறு வகையான ஏமாற்றங்களைச் சந்தித்த மக்கள், மாயமான்களைக் கண்டு ஏமாந்த மக்கள் மிக மிக விழிப்பாக இருக்க வேண்டியுள்ளது. வரலாறு கற்றுத் தந்த பாடங்களில் இருந்தும், உருவாக்கிய அச்சங்களில் இருந்தும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் விடுபடுவது இலகுவானதல்ல, தோழர்களே!

இலங்கைத்தீவில் வாழும் மக்களின் தேசிய இனத் தகைமையினை அங்கீகரித்து, சிறிலங்கா அரச கட்டமைப்பு பேரினவாத மேலாதிக்கத்தை வலுப்படுத்துகிறது என்பதை ஏற்றுக் கொண்டு, எத்தகைய ஏற்பாடுகளின் மூலம் தேசிய இனங்களுக்குடையில் சமத்துவத்தை ஏற்படுத்த முடியம் என ஆராய நீங்கள் விரும்பும் பட்சத்தில் உரையாடலுக்கான அரங்கு இலகுவில் உருவாகி விடும்.

குறைந்த பட்சம், இலங்கைத்தீவில் தேசிய இனப் பிரச்சினை என்று ஒன்று உண்டு; அதனை எவ்வாறு தீர்க்க முடியும் என நீங்கள் திறந்த மனதுடன் ஆராய விரும்பபின் உரையாடல் வெளி விரியும்.

இலங்கைத்தீவின் தேசியப் இனப் பிரச்சினயை அங்கீகரித்து, இதற்குப் பேரினவாத மேலாதிக்க அரச கட்டமைப்பைத்தான் காரணம் என்பதையும், இவ் ஒடுக்குமுறையில் கடந்த காலத்தில் நாங்களும் பங்குபற்றியிருக்கிறோம்; அது தவறு என்பதையும் ஏற்றுக் கொண்டு அடுத்த காலடியை முன் வையுங்கள். அது ஓர் ஆரோக்கியமான ஆரம்பமாக இருக்கும். 

நன்றி - தினகரன்

வரலாற்றில் இருவேறு ஜே.வி.பி.க்களும் ரணில் விக்ரமசிங்கவின் திரிபும் - என்.சரவணன்

சிறிமா - சாஸ்திரி ஒப்பந்தம், சிறிமா -இந்திரா ஒப்பந்தம் ஆகியவற்றுக்கு ஜேவிபி அன்று எதிர்த்ததாகவும், மலையக மக்களுக்கு குடியுரிமை வழங்குவதற்கு எதிராகவும் மக்கள் விடுதலை முன்னணியின் (ஜே.வி.பி.) தலைவர் இயங்கியதாகவும் ரணில் விக்கிரமசிங்க 10ஆம் திகதியன்று நுவரெலியாவில் நடந்த பிரச்சாரக் கூட்டத்தில் உரையாற்றியிருந்தார். இன்றைய ஜேவிபி அதற்காக மலையக மக்களிடம் மன்னிப்பு கோர வேண்டும் என்றும் அவ்வுரையின் போது காட்டமாகக் கூறியிருந்தார்.

இது ஒரு கயமையான ஒரு பிரச்சாரம். ரணில் விக்கிரமசிங்க போன்றவர்கள் அரசியல் சூழ்ச்சிக்காக வரலாற்றுத் திரிபுகளை செய்யக்கூடியவராக இதற்கு முன்னர் இனங்காணப்படாத நபர். ஆனால் தற்போதைய அரசியல் வங்குரோத்துத் தனம் அவரை அதையும் செய்யத் தூண்டியிருக்கிறது என்றே கூறவேண்டும்.

மலையக மக்களுக்கான குடியுரிமை பிரச்சினைகள் 1948 ஆம் ஆண்டளவில் எழுந்தபோது ஜேவிபி தோற்றம் பெற்றிருக்கவில்லை. சிறிமா-சாஸ்திரி ஒப்பந்தம் அதே ஆண்டு அதாவது 1964 ஆம் ஆண்டு ஒக்டோபர் 30 இல் செய்து கொள்ளப்பட்டது. அதற்கு அடுத்த ஆண்டு அதாவது 1965 ஆம் ஆண்டு தான் மக்கள் விடுதலை முன்னணி ஆரம்பிக்கப்பட்டது. இலங்கையில் உள்ள 300,000 இந்திய தோட்டத்  தொழிலாளர்களுக்கு இலங்கை குடியுரிமை வழங்குவதும், 525,000 பேரை  இந்தியாவுக்கு அனுப்புவதும், பின்னர் பேச்சுவார்த்தை நடத்திய  எஞ்சிய 150,000 இந்திய வம்சாவளி மக்களின் குடியுரிமையை அடிப்படையாகக் கொண்டு முடிவு செய்வதுமே சிறிமா சாஸ்திரி ஒப்பந்தத்தின் சாராம்சமாக இருந்தது.

1974 ஜூன் 28, அன்று கையெழுத்திடப்பட்ட சிறிமா – இந்திரா ஒப்பந்தத்தின் படி மீதமுள்ள இந்திய வம்சாவளி மக்களின் தலைவிதியை தீர்மானிப்பது பற்றியும் பேசப்பட்ட ஒப்பந்தமாகும். இவ்வொப்பந்தம் செய்துகோள்ளப்பட்ட 1974 இல் ஜேவிபி அரசியல் களத்திலேயே இல்லை. 1971 ஆம் ஆண்டு நிகழ்ந்த ஜே.வி.பி கிளர்ச்சியின் போது அது  ஒரு தடைசெய்யப்பட்ட இயக்கம். மேலும் அக்கிளர்ச்சியின் போது பலர் படுகொலை செய்யப்பட்டும், எஞ்சிய தலைவர்கள் அனைவரும் கைது செய்யப்பட்டு சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டு அரசியல் பணிகள் அனைத்தும் முடக்கப்பட்டிருந்த காலம் அது. அக்கட்சியின் தலைவர்கள் 1977 இன் பின்னர் தான் விடுதலையாகி மீண்டும் அக்கட்சி மெதுமெதுவாக அரசியல் பணிகளில் ஈடுபடத் தொடங்கியது. எனவே 1974 ஒப்பந்தத்தின் மீது வினையாற்ற அவர்களுக்கு எந்த வாய்ப்பும் விட்டுவைக்கப்பட்டிருக்கவில்லை என்பதை ரணில் அறியாமல் இல்லை. ஆனால் இந்த அரசியல் புழுகு மலையக மக்கள் மத்தியில் எடுபடும் என்கிற நம்பிக்கை எங்கிருந்து வந்தது. மலையக மக்களின் அரசியல் அறிவை குறைத்து மதிப்பிடும் ஒருவராக ரணிலைக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

நயவஞ்சகமாக மலையக மக்களிடம் சென்று அவர்களை ஜேவிபிக்கு எதிரான பொய்ப் பிரச்சாரங்களை பரப்பி அதை நம்பவைக்க இந்த விஷமப் பிரச்சாரத்தில் ரணில் ஈடுபட்டிருந்தார்.

இன்றைய ஜே.வி.பி. (மக்கள் விடுதலை முன்னணி) இந்திய வம்சாவளியினர் குறித்த கடந்தகால பார்வைகள் ஆரோக்கியமானதல்ல என்பது உண்மையே. அது இந்திய வம்சாவளியினருக்கு எதிரான கருத்து நிலையில் இருந்து உருவானதள்ள. அது இந்திய ஏகாதிபத்தியத்துக்கு எதிராக உருவாக்கப்பட்ட கருத்தாக்கம். அக்கருத்தாக்கம் நாளடைவில் இந்திய வம்சாவளியினரையும் பாதித்தது உண்மை. ஆனால் 1989 இல் அழிக்கப்பட்டு மீண்டும் அரசியல் களத்துக்கு வந்ததன் பின்னர் குறிப்பாக கடந்த 35 வருடங்களாக இந்திய வம்சாவளியினருக்கு எதிரான எந்த இனவாத போக்கையும் கொண்டதில்லை. மாறாக குடியுரிமை பிரச்சினையை முற்றிலும் தீர்க்க எந்த தேசிய கட்சியோ, மலையக கட்சியோ, தமிழ் கட்சியோ முன் வராத போது 2003 ஆம் ஆண்டு யூலை மாதம் குடியுரிமை திருத்தச் சட்டத்தைக் கொண்டு வந்து இனி மேல் குடியுரிமையற்ற எந்தவொரு இந்திய வம்சாவழித் தமிழரும் இலங்கையில் இல்லை என்கிற நிலையைக் கொண்டு வந்தது ஜேவிபியினரே. அவர்கள் பிரேரித்த அந்த அந்த சட்டம் 2003 ஆம் ஆண்டின் 16 ஆம் இலக்க, பிரசாவுரிமை (திருத்தச்) சட்டம் என்கிற சட்டமாக அமுலுக்கு கொண்டுவரப்பட்டது. கடந்த கால சிறு தவறுகளுக்குமான பிராயச்சித்தமாக அந்த மாபெரும் தீர்வு அமைந்தது என்பதே நிதர்சனம்.

50களில் இயங்கிய இன்னொரு ஜேவிபி

இதேவேளை அவர் அதற்கு முன்னர் இருந்த ஜேவிபி என்கிற கட்சியைத் தான் இங்கே திரித்து தொடர்புபடுத்தினாரா என்று சந்தேகிக்க வேண்டிருக்கிறது.

1950 – 1960களில் கொடிகட்டி பரந்த கட்சிகளிள் ஒன்று கே.எம்.பி.ராஜரத்னவின் தேசிய விடுதலை முன்னணி கட்சியாகும். சிங்களத்தில் அக்கட்சியை ஜாதிக விமுக்தி பெரமுன (JVP) என்று அழைக்கப்பட்டது. இக்கட்சியின் சார்பில் கே.எம்.பி ராஜரத்னவும் (வெலிமட தொகுதி) அவரது மனைவி குசுமா ராஜரத்னவும் (ஊவா பரணகம தொகுதி) பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களாக ஏக காலத்தில் அங்கம் வகித்தார்கள். நான்கு தடவைகள் பொதுத்தேர்தலில் வெற்றி பெற்றவர் குசுமா.

குசுமா ராஜரத்னவுடன் கே.எம்.பி ராஜரத்ன

1957 ஆம் ஆண்டு தேர்தல் முறைப்பாடொன்றைத் தொடர்ந்து கே.எம்.பி.ராஜரத்னவின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் பதவி பறிபோனதும் வெலிமட தொகுதியில் நடந்த இடைத்தேர்தலில் அவரின் மனைவி குசுமா ராஜரத்ன போட்டியிட்டு 11,000 அதிகபடியான வாக்குளில் வென்றார். அதுபோலவே 1960 ஆம் ஆண்டு மார்ச் மற்றும் யூலை மாதங்களில் நடந்த இருதேர்தல்களிலும் குசுமா வென்றார். அவர் வென்று பாராளுமன்றத்துக்கு சிங்கள ஸ்ரீ எழுத்துப் பொறித்த வாகத்தில் கோலாகலமாக அழைத்து வரப்பட்ட்டார். சிங்களம் மட்டும் சட்டத்தைத் தொடர்ந்து 1958 இல் சிங்கள ஸ்ரீ எழுத்து வாகனங்களின் இலக்கத் தகடுகளில் பொரிக்கும் சட்டம் கொண்டு வரப்பட்டிருந்ததுடன் அதனை எதிர்த்து தமிழ்ப் பிரதேசங்களில் அப்போது அதற்கு பெரும் எதிர்ப்புகளும் போராட்டங்களும் முன்னெடுக்கப்பட்டிருந்தன. தமிழ்ப் பிரதேசங்களில் அதனை எதிர்த்து தமது வாகனங்களில் தமிழ் “ஸ்ரீ” எழுத்து பொறித்த வாகன இலக்கத் தகடுகளைப் பயன்படுத்தினர். தமிழ் “ஸ்ரீ” எழுத்து பயன்படுத்துவது சட்டவிரோதம் என்றும்  ஏன் அரசாங்கம் சட்ட நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை என்றும் கடும் கண்டனத்தையும், அழுத்தத்தையும் கொடுத்த வந்தார் குசுமா.

தமிழ்ப் பிரதேசங்களில்  சிங்களத்தைப் போல தமிழும் அரச கரும மொழியாக இருக்கும் என்கிற சட்டத்தை நீக்கும்படி அவர்கள் கடும் அழுத்தத்தை அரசாங்கத்துக்கு கொடுத்து வந்தார்கள். சிறிமா சாஸ்திரி ஒப்பந்தத்தின் மூலம் இந்தியத் தமிழர்களுக்கு குடியுரிமை வழங்கப் போகிறார்கள் என்றும் அதைப் பார்த்துக் கொண்டு ஐ.தே.க. அமைதியாக இருக்கிறது என்றும். அது மட்டும் நிகழ்ந்தால் சிங்களவர்களை குழிதோண்டிப் புதைப்பதற்கு சமம் என்று அவர் கூறினார் குசுமா. 

குசுமா ராஜரத்ன ஒருமுறை யூகோஸ்லாவிய தூதுவரை நாட்டை விட்டு வெளியேறுமாறு குரலெழுப்பினார். யூகோஸ்லாவிய தூதுவர் ஜோன்ன் கொஸ்வின் சமசமாஜ தலைவர்களுடன் சேர்ந்து சதி செய்து தமிழ் கத்தோலிக்க சோசலிச அரசாங்கத்தை அமைக்க முயற்சிக்கிறார் என்று அவர் அப்போது குற்றம் சாட்டினார்.

இதைக் கேட்டதும் சமசமாஜக் கட்சியினர் கொந்தளித்தனர். இறுதியில் தூதுவரும் நாடு திரும்ப வேண்டியதாயிற்று. அவ்வாறான மாற்றத்தை ஏற்படுத்திய முதலாவது பெண் குசுமா ராஜரத்ன என்று கூறலாம்.

சர்வதேச தொழிலாளர் சம்மேளனத்தில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக அனுப்பப்பட்ட அரசு ஆதரவு தொழிற்சங்கத் தலைவர்களான சௌமியமூர்த்தி தொண்டமானும் முஸ்லிம் இனத்து அசீஸும் இந்திய இராணுவத்தின் உளவாளிகள் என்றும், ஒன்றரை மில்லியன் கள்ளத்தோணிகளை நாட்டிற்குள் படையெடுப்பதற்கு வழிகளை ஏற்படுத்துவதே அவர்களின் திட்டம் என்றும் குசுமா வாதிட்டார்.

1950 களின் நடுப்பகுதியில் பண்டாரநாயக்கவை சிங்களம் மட்டும் சட்டத்தை கொண்டுவருவதற்கு அழுத்தம் கொடுத்த சக்திகளில் ஒன்றான சிங்கள பாஷா பெரமுனவைச் சேர்ந்த எப்.ஆர்.ஜெயசூரிய, கே.எம்.பி.ராஜரத்ன ஆகியோரின் தலைமையில் உருவாக்கப்பட்டது தான் ஜேவிபி எனப்படும் “ஜாதிக விமுக்தி பெரமுன”. 1957 ஆம் ஆண்டு பண்டா செல்வா ஒப்பந்தத்தை எதிர்த்து ஆளுங்கட்சியில் இருந்து விலகிய கே.எம்.பி.ராஜரத்ன ஐந்து நாட்களாக தொடர்ந்த சாகும்வரை  உண்ணாவிரதப் போராட்டம் அன்று சிங்கள பௌத்த தரப்பை அதிகமாக தூண்டியது ஈற்றில் பண்டாரநாயக்கவின் வீடு வரை சென்று அவ்வொப்பந்தத்தை கிழிக்கவைத்தனர். அவ்வாறு சுதந்திரக் கட்சியில் இருந்து விலகி உருவாக்கப்பட்டது தான் அவரி ஜே.வி.பி. கட்சி.

1958 கலவரத்த்தின் பின்னணியில் இருந்தவர்கள் யார்?

தமிழரசுக்கட்சி 1958 மே 25ம் திகதி வவுனியாவில் சிறப்பு மாநாடு ஒன்றினை நடாத்த தீர்மானித்திருந்த போது தமிழரசுக் கட்சியினர் வவுனியாவில் அணிதிரண்டு தென்னிலங்கையை ஆக்கிரமிக்கப் போகின்றனர் எனும் வதந்தியை இந்த ஜாதிக ஜாதிக விமுக்தி பெரமுன பரப்பியது. 1958 ஆம் ஆண்டு இந்த வதந்தியே இனக் கலவரத்துக்கு முக்கிய தூண்டுகோலாக இருந்தது. அது மட்டுமல்ல 1958 மே மாதம் திகழ்ந்த கலவரத்துக்கான பழியை சுமத்தி அன்றைய பண்டாரநாயக்க அரசாங்கம் இரு கட்சிகளை தடை செய்தது. ஒன்று தமிழரசுக் கட்சி அடுத்தது இந்த ‘ஜேவிபி’. அவ்வாண்டு ஒக்டோபர் 27 வரை இத்தடை நீடித்தது. 1958 இல் தமிழ் மொழி விசேட சட்டத் திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டபோது  யூன் மாதம் தமிழரசுக் கட்சியின் எம்.பி.களையும் ஜே.வி.பி. கட்சியின் எம்.பி ராஜரத்னவையும் வீட்டுத் தடுப்புக் காவலில் வைத்தது அரசு.

இந்த காலப்பகுதியில் தீவிர இனவாத செயல்களில் ஈடுபட்ட மூன்று அமைப்புகளை ஏ.ஜே.வில்சன் குறிப்பிடுகிறார். தர்ம சமாஜ கட்சி (D.P), ஜாதிக விமுக்தி பெரமுன (JVP), சிங்கள மகாஜன பெரமுன (SMP).

“இங்குள்ள இந்தியர்கள் நாட்டுக்கு பெரும் பொருளாதாரத் தலையிடி. அவர்களை நாட்டை விட்டுத் துரத்த வேண்டும்” என்று இந்த தேசிய விடுதலை முன்னணி (ஜே.வி.பி) யினர் வெளிப்படையாக கூறி வந்தார்கள். (Ceylon Daily News, January 15, 1964)

“தமிழர்களின் தோலில் செருப்பு தைத்து அணிவேன்” என்று குரூரமாக இனவாதத்தை வெளிப்படுத்திய கே.எம்.பி.ராஜரத்னவும் கூட்டரசாங்கத்தின் தலைவர்களில் ஒருவர்.

1960 ஆம் ஆண்டு யூன் பொதுத்தேர்தலில் ஸ்ரீ லங்கா சுதந்திரக் கட்சியுடன் இணைந்து போட்டியிட்டது. 1965 ஆம் ஆண்டு பொதுத் தேர்தலில் ஐக்கிய தேசியக் கட்சியுடன் இணைந்து தேசிய அரசாங்கத்தில் பங்கேற்றது. வேடிக்கை என்னவென்றால் கே.எம்.பி.ராஜரத்னவின் ஜேவிபியும், தமிழரசுக் கட்சியும் பங்காளிக் கட்சிகளாக அந்த தேசிய அரசாங்கத்தில் இருந்தன. 1970 ஆம் ஆண்டு சிறிமா அரசாங்கத்தில் ராஜரத்ன மீண்டும் ஒரு கெபினட் அமைச்சராக ஆனார்.

கே.எம்.பி.ராஜரத்ன 2011ஆம் ஆண்டு மரணமான போது அவரின் நினைவாக பாராளுமன்றத்தில் பலர் நீண்ட உரையை ஆற்றினர். அன்று உரையாற்றியவர்களின் உரைகளில் சம்பிக்க ரணவக்க, தினேஷ் குணவர்த்தன, ரணில், சூரியப்பெரும, நிமல் சிறிபால டி சில்வா ஆகியோரின் உரைகள் கவனிக்கப்படவேண்டியவை. இவர்களில் சூரியப்பெரும தனது உரையில் “அந்த ஜே.வி.பி. கட்சியின் முதலாவது பொதுச்செயலாளர் நானே. எப்.ஆர்.ஜெயசூரிய, பேராசிரியர் திலக் ரத்னகார, கலாநிதி ஹரிச்சந்திர விஜேதுங்க, பெசில் சில்வா போன்றவர்களும் தலைமையில் இருந்தார்கள் என்கிறார். அன்று ரணில் விக்கிரமசிங்க ஆற்றிய நினைவு உரையின் இறுதியில் “அவர் அன்று ஆரம்பித்த ஜாதிக விமுக்தி பெரமுன”வின் மூலம் தான் முதற் தடவையாக ஜே.வி.பி. என்கிற பெயரும் புழக்கத்துக்கு வந்தது என்கிறார். (24.06.2011 ஹன்சாட்). அதே உரையில் பண்டா செல்வா ஒப்பந்தம், சிங்களம் மட்டும் சட்டம் என்பவற்றின் போது ராஜத்னவின் வகிபாகத்தையும் குறிப்பிடுகிறார் ரணில். அப்படி குறிப்பிட்ட ஒருவர் நுவரெலிய கூட்டத்தில் மாத்திரம் தற்போதைய ஜேவிபியுடன் அவற்றை கோர்த்துவிட்டதன் அரசியல் மோசடியை விளங்கிக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

பல அரசியல் வரலாற்று ஆய்வாளர்களுக்கு கூட சில வேளைகளில் இந்த இரண்டு ஜேவிபி க்களையும் சரியாக இனங்காண முடியாமல் போயிருப்பதை காண முடிகிறது. ஆனால் சுமார் அரை நூற்றாண்டு அரசியல் அனுபவத்தைக் கொண்ட ரணில் போன்ற தலைவருக்கு அந்தக் குழப்பம் எப்படி வர முடியும்.

உசாத்துணை:

• தோட்ட மக்களிடம் ஜே.வி.பி மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் (ரணில் விக்ரமசிங்க  ජවිපෙ වතුකරයේ ජනතාවගෙන් සමාව ගත යුතුයි - රනිල් වික්‍රමසිංහ) The Leader, 11.11.2024.
• அரசாங்கத்தைச் சார்ந்திராத குசுமா ராஜரத்ன ( ආණ්ඩුවට කුසුමක් නොවුණ කුසුමා රාජරත්න) லங்காதீப – 15.12.2017
• Rohan Gunaratna Lost Revolution no.56, p.82; 
• 24.06.2011 ஹன்சாட்
• A. Jeyaratnam Wilson, Politics In Sri Lanka 1947-1973, The Macmillan Press 1974
• Citizenship (Amendment) Act, No. 16 Of 2003, Government Publications Bureau, Colombo
• Federal Party in Ceylon Politics Towards Power or Wilderness ?, Economic and Political Weekly, Vol. 4, No. 20 (May 17, 1969),
• Tarzie Vittachi, Emergency '58: The Story of the Ceylon Race Riots.. London,  Deutsch,  1958
• மகாசங்கத்தினரின் அரசியலமைப்பு முன்மொழிவுகளை பாராளுமன்றத்தில் ராஜரத்ன முன்வைத்தார் (මහා සංඝ රත්නයේ ව්‍යවස්ථා යෝජනා රාජරත්න සභාගත කරයි), 2016/01/18 திவயின

நன்றி தினகரன் - 13.11.2024