இலங்கைத் தேயிலை இவ்வருடத்துடன் நூற்றி ஐம்பது வருட வரலாற்றை எய்துகின்றது. இந் நூற்றி ஐம்பது வருட வரலாற்றை நினைவுகூர தேயிலைத்துறையின் முகாமைத்துவங்களும், தோட்டத்துறை அமைச்சும் முனைகின்றன. இலங்கைத் தேயிலையின் வரலாற்றிற்கு நூற்றி ஐம்பது வருடமாகின்றபோது, அத்தேயிலைத் தொழிலில் ஈடுபட்டு வரும் தமிழ் தொழிலாளர் பரம்பரையினர் நூற்றித் தொண்ணூற்றி மூன்று வருட வரலாற்றைக் கொண்டவர்களாகக் காணப்படுகின்றனர்.
பிரித்தானியரால் கோப்பித் தொழிற்றுறை 1823 ஆம் ஆண்டு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. பதிவின் படி 1824 ஆம் ஆண்டு தென்னிந்தியாவிலிருந்து முதல் தொழிலாளர் குழு இலங்கைக்கு அழைத்துவரப்பட்டனர். அன்றிலிருந்து 1941 ஆம் ஆண்டுவரை தென்னிந்திய தமிழ் தொழிலாளர்களின் வருகையும், செல்கையும் நடைபெற்றதுடன், படிப்படையாக நிரந்தரத் தொழிலாளர்களாக இலங்கையின் தோட்டங்களில் தங்கவும் ஆரம்பித்தனர்.
1867 இல் கோப்பிப் பயிர்ச்செய்கையை நோய் தாக்கவே ஜேம்ஸ் டெய்லர் என்ற தோட்டப்பயிர்ச் செய்கையாளரால் தேயிலைப் பயிர் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இப்பயிர் வெற்றிகரமாக வளர்ந்த நிலையில், தென்னிந்தியாவிலிருந்து வந்த தொழிலாளர்களின் தொகை அதிகரித்ததுடன் நிரந்தரமாகத் தங்குதல் மேலும் அதிகரித்தது. 1948 ஆம் ஆண்டை அண்மிக்கையில் பத்து லட்சம் தமிழ் தொழிலாளர்கள் தோட்டப்புறங்களில் நிரந்தரமாக வாழ்ந்துள்ளனர்.
தேயிலை உற்பத்தியுடன் நாட்டில் இருப்புப்பாதைகள், கற்பாதைகள், மற்றும் துறைமுகம் உள்ளிட்ட அனைத்து உட்கட்டுமானங்களும் உருவாக்கப்பட்டன.
இவ்வனைத்து உட்கட்டுமானப் பணிகளிலும் தென்னிந்தியத் தமிழ்த் தொழிலாளர்கள் பெருமளவில ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். தேயிலை உற்பத்தியுடன் மாநகரங்கள், நகரங்கள், மற்றும் பட்டினங்கள் உருவாக்கப்பட்டன.
இம் மாநகரங்களிலும், பட்டினங்களிலும் உருவாக்கப்பட்ட உள்ளூராட்சிச் சபைகளில் சிற்றூழியர்களாக தென்னிந்திய தமிழர்களே பணியில் அமர்த்தப்பட்டனர். கோப்பி மற்றும் தேயிலை உற்பத்தியின் விளைவாக இலங்கையின் அரசியல், சமூக, பொருளாதார மற்றும் கலாசார தளத்தில் பாரிய பரிமாற்றம் ஏற்பட்டது. நாட்டு மக்களது கல்வி, பொருளாதாரம் போன்றவற்றில் பாரிய மாற்றம் ஏற்பட்டதுடன் நாடு பல வகையில் செழிப்புற்றது.
ஆனால், நாடும் மக்களும் செழிப்புற தம்மை அர்ப்பணித்த தோட்ட மற்றும் நகர்புற தமிழ் தொழிலாளர்களுக்கு அப் பலனை அனுபவிக்க வாய்ப்பு கிட்டவில்லை.
நாடு சுதந்திரமடைவதற்கு முன்னர் பிரித்தானிய காலனியாதிக்கவாதிகள் குடியமர்த்தப்பட்டவர்களாகவிருந்த தோட்ட மற்றும் நகரத் தொழிலாளர்களை இலங்கை நாட்டின் பிரஜைகளாகக் கருதி அவர்களுக்கும் சர்வசன வாக்குரிமையை 1931 இல் வழங்கினர். இதனை சுதேச அரசியல் தலைவர்களான டீ.எஸ்.சேனாநாயக்க, மற்றும் எஸ்.டபிள்யு.ஆர்.டீ. பண்டாரநாயக்க கடுமையாக எதிர்த்தனர். ஆனால் அம்முயற்சியில் தற்காலிகத் தோல்வியைக் கண்டனர். இதன் விளைவு டொனமூர், சோல்பரி அரசியலமைப்புகளில் இம்மக்கள் உள்வாங்கப்பட்டதுடன் சட்ட சபையில் பிரதிநிதித்துவம் பெறும் வாய்ப்பினையும் பெற்றிருந்தனர்.
ஆனால், 1935 இல் கிராமசபைகளுக்கான திருத்தச்சட்டம் கொண்டுவருகையில் தோட்ட மக்கள் உள்வாங்கப்படுவதை தடுப்பதில் மேற்கூறப்பட்ட இரு தலைவர்களும் வெற்றிகண்டனர். இத்திருத்தச் சட்டம் மூலமாக தோட்ட மக்கள் கிராமசபைகளில் பங்கு கொள்வது தடை செய்யப்பட்டது. இத்தடை பின்னர் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட உள்ளூராட்சி சபைகளுக்கும் விரிவாக்கப்பட்டது.
இதன் மூலம் கிராம சபைகளிலும் ஏனைய உள்ளூராட்சி மன்றங்களில் இம்மக்கள் பங்குகொள்வதும் மற்றும் அதன் மூலம் முன்னெடுக்கப்படும் அபிவிருத்தி திட்டங்களை பெறும் வாய்ப்பும் இல்லாதொழிக்கப்பட்டது. இவ் ஓரங்கட்டலை முழுமையாக ஆக்கும் வகையில் 1948 ஆம் ஆண்டு சுதந்திரம் கிடைத்தவுடன் சுதந்திர நாட்டின் பிரதமராகிய டி.எஸ் சேனாநாயக்க பிரஜா உரிமை சட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியதன் மூலம் இம்மக்கள் கல்வி, காணி, வீடு, சுகாதாரம் முதலிய உரிமைகளை அனுபவிக்கும் வாய்ப்பினை இல்லாதொழித்தார். இரண்டு நூற்றாண்டை அண்மிக்கும் வேளையிலும் இன்றைய மலையக மக்கள் அபிவிருத்தியை சமனாக அனுபவிக்கும் வாய்ப்பை இழந்து நிற்கின்றனர்.
1948 ஆம் ஆண்டு மறுக்கப்பட்ட பிரஜாவுரிமை பிரச்சினை 2003 ஆம் ஆண்டு கொண்டு வரப்பட்ட திருத்தச் சட்டத்துடன் அனைத்து மலையக மக்களும் குடியுரிமை பெற்றவராக அங்கீகரிக்கப்பட்ட போதிலும், இன்றும் பிரதேச சபைகளினால் வழங்கப்படும் அபிவிருத்தியை சமமாக அனுபவிக்க முடியாதுள்ளனர். 1994 ஆம் ஆண்டு முதல் இப்பிரச்சினைபற்றி ஏற்புரை செய்யப்பட்டு வந்தபோதிலும், இவ்வுரிமை மறுப்பினை மலையக தலைமைகள் புரிந்து கொள்ள பல வருடங்கள் எடுத்தன. 2008 ஆம் ஆண்டு உடபலாத்த பிரதேச சபை கலைக்கப்பட்ட பின்னரே இதனை புரிந்துக்கொண்டனர்.
மஹிந்த ஆட்சியின் இறுதிக்காலத்தில் இவ்வுரிமை மறுப்பினை நீக்கும் வகையில் முன்னாள் அமைச்சர் தினேஸ் குணவர்தன சட்டதிருத்தம் கொண்டு வர முனைந்தார். ஆனால் ஆட்சி கலைந்தமையினால் அம்முயற்சி நடைபெறாமல் போய்விட்டது. புதிய நல்லாட்சியின் நூறு நாள் வேலைத்திட்டத்தின் கீழ் இப்பிரச்சினையைத் தீர்க்க முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அம்முயற்சியும் பயனற்று போய்விட்டது.
பின்னர் 2015 ஆம் ஆண்டு உருவான புதிய பாராளுமன்றத்திற்கு தெரிவு செய்யப்பட்ட மலையக பிரதிநிதிகளான திலகராஜ், வேலு குமார் போன்றோரால் இப் பிரச்சினை முன்வைக்கப்பட்டதுடன் எதிர்கட்சிகள் உட்பட ஆளும் கட்சி உறுப்பினர்கள் .
அனைவரும் இப்பிரச்சனையை வியப்புடன் நோக்கி கேள்வி எழுப்பியதுடன் அதற்கு பதிலளித்த உள்ளூராட்சி அமைச்சர் முஸ்தபா, இப்பிரச்சினையைத் தீர்க்க 1987 முதல் மலையக அரசியல் தலைமைகளினால் ஒரு திருத்தச் சட்டத்தை கொண்டு வரமுடியாமற் போனது துரதிஷ்டம் என ஆங்கிலத்தில் கூறி, இதனை ஒரு தேசிய தேவையாகக் கருதி பிரதேச சபை சட்டத்திற்குள் மலையக தோட்ட பகுதிவாழ் மக்கள் பயனடையும் வகையில் உடனடியாக சட்டத்திருத்தம் கொண்டு வருவதாக ஆங்கிலத்தில் உரையாற்றினார்;. I t is unfortunate that from 1987 the political leaders representing the plantation sector have been unable to make this simple amendment. I discussed this matter with my Deputy Minister who represent Ratnapura District where there are lots of plantations. He continuously agitated that we should look at this in nationalistic way. We are all Sri Lankans and I assure you that we will bring in this amendment, which, I see, is a national me” ( Hanzard – 01-.12.-2015)
இதனைத் தொடர்ந்து, 2016 ஜனவரி 1ஆம் திகதி நடந்த அமைச்சரவைக் கூட்டத்தில் இப்பிரச்சினை 6வது விடயமாக கலந்துரையாடலுக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டதுடன் அதில் பின்வருமாறு குறிப்பிட்டு திருத்தம் கொண்டு வர அனுமதியும் வழங்கப்பட்டது. “ It has been identified that removal of legal obstacles is essential to provide utilities to estate settlements. Accordingly the proposal made by Ho, Faizer Mustafa, Minister of Provincial Councils and Local Government, to draft amendments to the Pradedeshiya Sabha Act no 15 of 1987 to enable the use of Pradeshiya Sabha Fund for the above purpose was approves by the Cabinet of Ministers”
மலையக மக்களின் இவ்வுரிமை மறுப்பினை தேசிய தேவையை கருதி உடனடியாக திருத்தம் கொண்டுவருதாக அமைச்சர் பைசர் முஸ்தபா கூறி, அமைச்சரவையில் அதற்கான அனுமதியை பெற்ற போதிலும் சரியாக ஒரு வருடம் கழிந்து விட்டது. ஆனால் இதுவரை சட்டத்திருத்தம் கொண்டு வரப்படவில்லை.
தாமதாக வழங்கும் நீதி, மறுக்கப்பட்ட நீதிக்கு சமமாகும் (Late justice is equal for denied justice) என்பதனை அனைவரும் நன்கு அறிவார். மலையக அரசியல் தலைமைகளின் தவறினை சுட்டிக்காட்டிய அமைச்சர் பைசர் முஸ்தபா இவ்வாறு இழுத்தடிப்புச் செய்வது கவலையளிக்கின்றது.
அமைச்சர் பாராளுமன்றத்தில் கூறியதுபோல் இது தேசிய தேவையென்பதுடன் நாட்டின் பிரஜைகளது அடிப்படை உரிமையாகும். நாட்டின் அனைத்து பிரஜைகளினதும் அமைச்சர் என்ற வகையில் விரைவில் இப்பிரச்சினைக்கு தீர்வினைப்பெற்றுக் கொடுக்க அவர் முன்வரவேண்டும்.
மறுபுறம் மலையக மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்ட பாராளுமன்ற பிரதிநிதிகள் இவ்விழுத்தடிப்பிற்கு எதிராக பாராளுமன்றத்தில் மீண்டும் இப்பிரச்சினையை மேலெழுப்பி, விரைவில் திருத்தச் சட்டத்தைக் கொண்டு வரும் செயற்பாட்டில் இறங்க வேண்டும்.
ஒரு சிறு திருத்தச் சட்டத்தை கொண்டு வர அரசாங்கம் ஒரு வருடத்திற்கு மேலாக காலம் எடுப்பது என்பது அப்பட்டமான மனித உரிமை மீறலாகும். மறுபுறம் இவ்வளவு காலதாமதம் தொடர்பாக பாராளுமன்றத்தில் மலையக பிரதிநிதிகள் குரலெழுப்பாது மௌனம் காப்பது கவலைக்குரியதாகும்.
நன்றி - வீரகேசரி
Post a Comment
இங்கே உங்கள் கருத்தை பகிரலாம்...